fictie - non fictie
Laat maar komen
Af en toe geestig en zonder vals sentiment hebben Kim Postma en René Wokke hun ervaringen met crisisopvang van pubers in dit boek opgeschreven. Ruim tien jaar lang stelden zij hun woonschip Hendrik Jan in Amsterdam voor hen open. Het waren vaak levensbepalende ervaringen voor de jongeren, zoals ook blijkt uit hun eigen verhalen in het boek.
Kim en René delen hun onzekerheden en ook hun onvermijdelijke fouten met de lezer. Maar tonen eveneens hun onvoorwaardelijke betrokkenheid bij het welzijn van de aan hun zorg toevertrouwde kinderen.
Interview met Kim Postma bij RTL Nieuws
‘Terug naar Kim en René zou voor mij ideaal zijn. Maar ik ga toch niet de plaats innemen van kinderen die in nood zijn?’
Kort fragment
René: Het is de bedoeling dat we met elkaar kennismaken en vervolgens wat praktische zaken uitwerken. Maar dat vlot niet zo. De vader van Eric-Jan zit stuurs voor zich uit te staren, zijn jonge vriendin ondersteunt hem daar van harte bij door ongeveer hetzelfde te doen en zo nu en dan afkeurend te mompelen. Eric-Jans moeder lijkt psychisch in elkaar gestort. Ze is nerveus en uitgeput. Haar nieuwe man weet zich geen houding te geven en zit ongemakkelijk schuivend in zijn stoel.
We voeren een schurend gesprek. De vader van Eric-Jan en zijn nieuwe vriendin achten zich in het geheel niet verantwoordelijk voor Eric-Jan en willen er verder niets mee te maken hebben. Eric-Jans moeder moet het maar oplossen. Daar woont hij tenslotte. Toch krijgen we met een hoop trekken en duwen de meest basale afspraken voor elkaar. Eric-Jan kan over twee dagen bij ons komen. Dit voor de duur van drie maanden.
Tegen het eind van het overleg vraag ik aan Eric-Jan of hij wil vertellen wat hij heeft uitgevroten. Daar heeft hij moeite mee, zegt hij, maar hij snapt dat enige tekst en uitleg voor ons belangrijk is. Dus vertelt hij dat hij met vrienden van hem in Zaandam eerst een tankstation heeft overvallen. Daar gaan ze met geld uit de kas weg. Enkele weken later pakken ze een elektronicazaak. Zelf draagt hij dan een pistool bij zich. Hij wordt gegrepen door de eigenaar (en behoorlijk toegetakeld) en later worden ook zijn mededaders ingerekend.
‘Eén ding vind ik belangrijk,’ zeg ik vervolgens tegen Eric-Jan. ‘We wonen op een boot en als je daar een beetje gaat rondschieten moet je niet naar beneden richten, want dan raken we lek en zinken we met zijn allen!’ Kim proest het uit en Berty, rechts van mij, krijgt een lachhoestbui maar de familie van Eric-Jan tegenover ons verstart volkomen. Eric-Jan zelf komt weken later op die uitspraak van mij terug en geeft aan dat bij hem toen de overtuiging ontstond dat we wel oké zijn.
Reacties
Vorige
Volgende
Over de auteurs
Kim Postma en René Wokke (†2018) werkten ten tijden van de zorg voor de kinderen beiden fulltime. Ze schakelden na een aanvankelijke, voorzichtige keuze voor weekendpleegzorg ruim tien jaar geleden over op crisisopvang voor pubers. ‘Het mocht wat spannender’.
Jan Kloeze trad op als eindredacteur, nam de productiebegeleiding voor zijn rekening en deed alle interviews met de ex-pleegkinderen.
Over de dood van René
In de periode tussen de afronding van dit boek in juli en de publicatie ervan in oktober is René Wokke op 29 juli 2018 door een aanslag in Tadzjikistan om het leven gekomen.