fictie - non fictie
Columns
De zoete smaak van wraak
Het boek kwam in het Nederlands al in 2020 uit. Toen heb ik het niet gelezen. Soms ben ik allergisch voor een hype, wil ik uit een vreemd soort recalcitrantie niet lezen wat iedereen aan het lezen is. Maar de titel is me altijd bijgebleven. Het is zo’n titel die
Van regeringswege geëxcuseerd
De bank afficheerde zich in een voorfilmpje als de bank voor mensen die anders naar de wereld kijken, zonder dat te definiëren. Maar de mensen die er bankieren weten precies wat daarmee wordt bedoeld. Zij kijken bevoorrecht naar de wereld. Het is een bank voor welgestelden, voor vermogenden. Het was
Jongens
Het valt niet mee man in de literatuur te zijn, althans volgens de bundel Jongens waren we, de problematische sekse in de literatuur, samengesteld door essayist en redacteur van de Groene Amsterdammer Jan Postma, uitgegeven door Das Mag. Het betreft een bundel essays. Een bespreking van Nescio’s Titaantjes (door Rob
When life gives you chocomel
Er is de laatste tijd veel te doen over Engels op hogescholen en universiteiten. Als we in het onderwijs weer gewoon Nederlands spreken, blijven de buitenlandse studenten weg en komen hun studentenkamers vrij voor eigen volk. Dat is de redenering. Maar het willen verdrijven van buitenlandse talen op universiteiten is
Held of egoïst
Voor wie de droom uit het leven wil halen, is er geen leven zonder schuld. Het is misschien wel de kernzin in het oeuvre van de Nederlandse zanger/dichter Alex Roeka (1945). Hij zingt het in het majestueuze lied De modder van mijn graf uit 2012. Al jaren blijkt Roeka op
Boeddha
Ooit was ik journalist en wilde ik een boeddha worden. Na jaren van studie kwam ik op mijn 59ste bedroefd tot de conclusie dat het boeddhisme meer verlichting belooft dan het waarmaakt. Slechts één persoon is het volgens de overlevering gelukt de verlichte staat te bereiken en die (Gautama) was
Wat heb jij van je moeder geleerd?
De lijnen waarlangs wij lopen is een documentairefilm van beeldend kunstenaars Dominique Panhuysen en Danielle van Vree die op het IDFA niet zou misstaan, maar te zien was in het Amsterdamse puntWG. Panhuysen en Van Vree tonen hun moeders van 87 en 82 in hun dagelijks leven; weduwen zijn ze,
2e p. enk.
[tekst] ‘Als je je zegt, bedoel je ik. Kent u die uitdrukking?’ Zo zou een preek van dominee Gremdaat – Paul Haenen – kunnen beginnen, eindigend in de oproep om het heft in handen te nemen. Iemand die over zichzelf in de tweede persoon enkelvoud spreekt, ontwijkt immers de verantwoordelijkheid
Sorry
Hard/Hoofd, Verhaal van de Maand, Kluger Hans, De Optimist… De combinatie van beeldende kunst en taal op deze literaire platforms is kennelijk een onverbiddelijke trend, versterkt door grafisch vormgevers die hun jubelende best mogen doen als deze merken stollen in fysieke vorm. Bij Aaah bijvoorbeeld, het laatste Hard/Hoofd magazine, is
Puntkomma
Nog altijd woest kneep ze in de glanzende sprei en reed haar kont op en neer; het bed piepte; voor het eerst deze eeuw. Deze zin staat op pagina 542 van Peter Buwalda’s Otmars zonen. Het gaat in dit taalrubriekje niet over de grappige combinatie ‘reed’ en ‘kont’. De aandacht
Strakke meisjes in de pijplijn
Industrieën rusten op meisjes in strakke pakjes. Haren streng naar achteren gekamd, met speldjes en paardenstaarten. Sterke benen. Gedrongen bovenlijven. Gespannen stuiterend over vloer, brug en rekstok. Deze kinderen bestrijden elkaar op leven en dood met verschillen die tot in duizendste punten worden gemeten. Volwassen mannen becommentariëren hun verrichtingen met
Hij leerde me kijken
De eerste pakweg twintig jaar van mijn leven wist ik niet wat kijken was. Daar kwam verandering toen ik D. leerde kennen. Hij beoefende de schilderkunst. Zo zei hij het altijd. Om de schilderkunst te beoefenen, moest je kunnen kijken. Kleuren, schaduwen, luchten, bomen, vogels. Ze zijn er altijd, maar