Hein, steeds Heini genoemd, was de dromer. Hij was onafscheidelijk van zijn twee knuffels, een bruine langoor en iets wittigs. Zijn oudere broer Lars commandeerde hem van links naar rechts.

Samen draafden ze van de speeltuin bij het terras op en neer naar de sloep waarmee het gezin was gekomen.
Jacob was de oudste, een jaar of acht. Hij droeg een oranje zonnebril, duidelijk een overblijfsel van een oud EK of WK, en zat aan tafel. Hij had het monopolie op de tablet, waar Lars af en toe een aanval op deed die door Jacob met een vanzelfsprekende arrogantie af werd geslagen. Waarna Lars staand naast de stoel van Jacob enkele seconden keek naar de game met piep- en klikgeluiden, om dan toch maar weer met Heini te gaan spelen.
Vader boog zich over het vierde kind, de boreling in zijn Maxi-Cosi, geplaatst in de slagschaduw van de restauranttafel, vanwaar angstwekkende stikgeluidjes klonken.
Moeder was kort daarvoor met Heinie naar het toilet gegaan. Mama had geopperd dat zijn vader hem wel kon helpen. Maar dat had het joch geweigerd. Dus moest vader deze situatie met de baby oplossen. Het blaag moest overduidelijk even over de schouder worden gehouden, met wat zachte klopjes op de rug. Maar de knokige man in korte broek hield hem besluiteloos voor zich, als een pakketje dat door niemand werd aangenomen. Lars was bij de boot. Jacob keek naar zijn scherm. Het baby’tje pufte en hikte. Als het even iets beter ging, huilde het kindje met hartstochtelijke, hoge uithalen zonder volume.
Toen kwam moeder terug met Heinie. Ze nam haar jongst geborene, die Reimer bleek te heten, volkomen vanzelfsprekend over, legde hem over haar rechterschouder, met een hand onder de bips en de andere hand in zijn nekje. Ze prevelde wat liefs en knuffelde met haar hals zijn kale kopje. Het kindje ontspande zichtbaar, pruttelde nog wat en kwam tot rust. Ze ging opnieuw naar binnen, nu om Reimer een schone broek te geven. Vader keek om zich heen, probeerde Lars te vinden die van de gelegenheid gebruik had gemaakt zich veel verder dan toegestaan van het restaurant te verwijderen en inmiddels op een brug bij de jachthaven aan het spelen was met Heinie, die zijn knuffels helemaal daarnaartoe had meegesleept. Vader riep ze, maar moest hen gaan halen.
Moeder kwam terug en legde haar baby in de Maxi-Cosi, waar het joch onmiddellijk met zijn tenen begon te spelen. Ze was nog niet uitgekraamd. Haar lichaam was zwaar en vet op de buik en de heupen. Haar borsten vol en seksloos. Ze droeg een strak jurkje met een bloeskraag dat haar figuur genadeloos accentueerde. Een grote onderbroek tekende zich af onder de stof. Zittend deed ze nauwelijks moeite om haar benen bij elkaar te houden. Vier jongens had ze gebaard, elke twee jaar een nieuwe. Alleen tussen Hein en de baby zat meer tijd, alsof ze nog één keer had willen proberen een meisje te maken.
Toen het eten kwam, bleek vader veel waarde te hechten aan het vlees. Ze moesten in ieder geval hun vlees opeten. Als ze dat niet deden, zou hij het zelf doen, dreigde hij. Onder aanvoering van Lars was Hein overal behalve aan tafel. Jacob prikte lusteloos in het eten. Hij zette zijn grote zonnebril geen moment af en bleef met de tablet in de weer. De echtelieden maakten een fles witte wijn leeg. Vader rekende aan tafel geroutineerd een fors bedrag af.

Lees ook Superconducteur of De Grens.

©Jan Kloeze