Had ze zijn dood moeten zien aankomen? Ja, natuurlijk. Als ze bij hem was geweest, als ze naast hem had gelegen, was ze dan wakker geworden van zijn doodsstrijd en had ze hem dan kunnen helpen? Ja, natuurlijk.
Ze was boos omdat haar moeder had geraden dat ze zichzelf sinds kort toestond eraan te denken, niet dat ze er nooit aan had gedacht, maar eraan te denken alsof het werkelijkheid zou worden, dat het echt zou plaatsvinden, en hoe dat dan zou gaan, wat ze zou moeten doen om hem toe te laten, niet in een oefening terwijl hij haar vasthield en zij zich opkrulde langs zijn lijf totdat ze een handstand maakte met haar kruis bij zijn borst en ze daarna haar benen spreidde in een spagaat om dan door de smalle ruimte tussen hun lichamen te rollen en kort op de grond terecht kwam om zich daar af te zetten en terug naar de uitgangspositie te stuiteren, niet samen in zo’n oefening dus, maar in het echt.