06 20537621
Je bent niet het gezicht dat in de oude kroegspiegel kijkt, het stiekeme gelaat dat schemert achter je uitdagende mond, je grote wapperende ogen, je klaterende lach. Hier ben je prinses Paramaribo, eeuwig jong onder je hoge pruik, in je rode jurk met een split tot aan je kruis, met je geëpileerde wenkbrauwen en je ontharing.
Waarde rechter,
Hemelsbreed zijn u en ik slechts een paar honderd meter van elkaar gescheiden. In gedachten ben ik veel dichterbij en ook in levenden lijve zal het me weinig moeite kosten de afstand tussen ons te slechten. Ontsnappen uit de aftandse gevangenis in ons provinciestadje is nauwelijks een uitdaging. Wees gerust. Ik voel op dit moment geen enkele aandrang om mijn cel te verlaten. Dat komt vanzelf, nietwaar? U veroordeelde mij tot zes jaar. Mijn gedrag zal voorbeeldig zijn, daar kunt u vergif op innemen, dus over een jaar of vier sta ik buiten.
In haar witte badjas stapt Heleen theatraal over de drempel van de gîte, haar blik vol verwijt: ‘Thom, waarom ben je nog niet uitgekleed?’
Staand achter het aanrecht ruk ik mijn broek van mijn kont.
Voor de zoveelste keer stond John op van de bank om het gordijn een stukje opzij te schuiven. Nog steeds niets. Ja, de Audi stond op de oprit. Ondanks alles genoot hij van de aanblik van zijn auto in het lantaarnlicht, de zilveren raamomlijsting, de grote wielen, de smalle achterlichten.
Bij de parkeerplaatsen naast de boerderij namen we tegelijk afscheid, Mascha van haar ouders en ik van Saskia. Hoewel haar vader en moeder nog vlakbij waren, draaide ze de Mercedes snel haar rug toe. Ik liet mijn arm zakken en keek naar haar. Een jaar of vijftien. Geen make-up. Blond haar in een hoge paardenstaart. Kort flitste haar blik over me heen. Ik meende groene ogen te zien. Toen liep ze weg.
Had ze zijn dood moeten zien aankomen? Ja, natuurlijk. Als ze bij hem was geweest, als ze naast hem had gelegen, was ze dan wakker geworden van zijn doodsstrijd en had ze hem dan kunnen helpen? Ja, natuurlijk.
Sinds kort stond ze zichzelf toe daaraan te denken, niet dat ze er nooit aan had gedacht, maar eraan te denken alsof het werkelijkheid zou worden, dat het echt zou plaatsvinden, en hoe dat dan zou gaan, wat ze zou moeten doen om hem toe te laten, niet in een optreden terwijl hij haar vasthield en zij zich opkrulde langs zijn lijf en ze daarna haar benen spreidde en weer sloot om zich dan door de smalle ruimte achter zijn armen te steken, als in een envelop, waarna ze kort op de grond terecht kwam, zich afzette en terug stuiterde. Niet op die manier dus, maar in haar bed.
Pas toen de avond viel, had Harold van de Bron op deze eerste vakantiedag tijd gevonden om te smeden. Omdat er een auto stopte op de parkeerplaats wachtte hij nog even met het vuur. Hij keek naar de vaalgroene baanderdeur, groot genoeg om een tractor binnen te laten.
Arend van Sion vertelde me ooit dat hij zijn tweelingziel had laten gaan. Ze was een Palestijnse. Ondanks zijn Hollandse naam had Arend zelf ook iets Oriëntaals met zijn golvende, zwarte haardos, diepliggende ogen en scherpe kaken. Niet langer dan één meter vijfenzeventig. Een mond als een mes.
Achteraf was de oproep om mijn kiezen te laten vervangen het eerste teken dat Mevrouw Bohr mij op had genomen in haar verbeteringsprogramma. Hoe de selectie precies in zijn werk ging, wist niemand. Misschien had het te maken met mijn vitale beroep. Niettemin, sommigen werden wel uitgekozen, maar de meesten niet. Waarschijnlijk werd hen weinig kansen toegedicht. Misschien waren ze te beschadigd uit de Crisis gekomen.