06 20537621
Met Het boek Job heb ik een poging gedaan het boek van de toekomst te schrijven. De roman is interactief opgezet en kan online in willekeurige volgorde worden gelezen. Het boek Job is een coming-of-age-verhaal in 22 fragmenten, sommige lang en andere kort. Elk fragment is een potentieel begin. Elke keuze voor een volgend hoofdstuk beïnvloedt het beeld dat de lezer zich uiteindelijk van Job vormt. Zo krijgt iedere verhaalversie zijn eigen dynamiek. Er zijn in theorie erg veel versies mogelijk. Ik heb niettemin door het gebruik van verbonden thema's en motieven voor samenhang gezorgd. Lezers die hun ervaringen delen zullen hun interpretatie herkennen zoals bomen op elkaar lijken zonder elkaars spiegelbeeld te zijn.
Oom en tante brachten hem in de Renault Dauphine naar het Motel de Witte Paarden aan de snelweg naar Duitsland, waar zijn ouders hem met hun witte eend, een tweedehands Deux Chevaux, zouden ophalen.
‘Daar is pappa al. Kijk. Ga maar naar hem toe,’ zei tante en ze probeerde tegelijkertijd zijn vaders aandacht te trekken.
‘Kom binnen. Kom binnen.’
‘Zijn we niet te laat, Lex?’ vraagt de vrouw met het roodgeverfde haar die naast Job voor de deuropening staat.
‘Helemaal niet. Helemaal niet.’
Job danste. Op een grasveldje, bij een muziektent. Overdag. In het voorjaar. Lange, suède jas met kraag. Een beetje zwieren met de panden van de jas. Af en toe wat wiegen in de heupen, ritmisch bewegen met hoofd en schouders.
‘Moeten we je vader vertellen dat je ontslagen bent?’
Hij was het niet zelf, die jongen daar, de jongen die van de kade zijn bed maakte. Nee, Job stond op de brug toe te kijken hoe de ander zich langzaam en moeizaam uitkleedde tot op zijn onderbroek. En pogingen deed om te gaan liggen.
Niemand kon zo goed naar Job luisteren als Ger. Waar het verhaal ook heen ging, hoe absurd de associaties en verwikkelingen soms ook waren, Ger volgde op de voet. Tegen Ger aan lullen, was een warm bad.
‘Als hij ooit naar zee gaat, breek ik zijn beide benen’, sprak zijn vader, die zelf gevaren had. Het dreigement werd uitgesproken boven de wieg die de rustplaats van het kind moest zijn, maar waar hij voortdurend probeerde uit te klimmen.
Het beste was te gaan lopen. Hij kende de weg in het spinnenweb van secundaire wegen dat hier het Friese platteland bedekte, omdat hij er twee jaar lang met zijn brommer overheen had gescheurd.