Het boek Job

Met Het boek Job heb ik een poging gedaan het boek van de toekomst te schrijven. De roman is interactief opgezet en kan online in willekeurige volgorde worden gelezen. Het boek Job is een coming-of-age-verhaal in 22 fragmenten, sommige lang en andere kort. Elk fragment is een potentieel begin. Elke keuze voor een volgend hoofdstuk beïnvloedt het beeld dat de lezer zich uiteindelijk van Job vormt. Zo krijgt iedere verhaalversie zijn eigen dynamiek. Er zijn in theorie erg veel versies mogelijk. Ik heb niettemin door het gebruik van verbonden thema's en motieven voor samenhang gezorgd. Lezers die hun ervaringen delen zullen hun interpretatie herkennen zoals bomen op elkaar lijken zonder elkaars spiegelbeeld te zijn.

Vliegangst

 

Op een dag waren de vrachtwagens verschenen, vol blubber, vol miljoenen kubieke meters nattig, zwart stinkend zand om de grond op te hogen. Met hun wielen groeven de camions diepe, geribbelde sporen in een gebied dat vol had gestaan met meidoorns die elk jaar zo uitbundig bloeiden en geurden dat de mensen er in de lente niet over uitgesproken raakten. Na de vrachtwagens kwamen de shovels om de naar champignons riekende boel bij elkaar te vegen, waarna de modder indikte en later een tweede, derde en vierde golf van blubber over de grond kon worden uitgereden.

Houd van me

 

‘Kom binnen. Kom binnen.’
‘Zijn we niet te laat, Lex?’ vraagt de vrouw met het roodgeverfde haar die naast Job voor de deuropening staat.
‘Helemaal niet. Helemaal niet.’

De Tuin der Kunsten

Job danste. Op een grasveldje, bij een muziektent. Overdag. In het voorjaar. Lange, suède jas met kraag. Een beetje zwieren met de panden van de jas. Af en toe wat wiegen in de heupen, ritmisch bewegen met hoofd en schouders.

In bad

 

Een meisje gooide een zwaar doosje in een van de genummerde vakken van het op de grond getekende kruis en hinkelde van vak naar vak. Het vierkant waarin het doosje lag, sloeg ze over. Door haar bovenlichaam te draaien en wild met haar armen te zwaaien bewaarde ze haar evenwicht. Ze sprong voorbij de dwarsbalk van het kruis, stond in het laatste vak en draaide zich om. Om haar heupen, borsten en stevige blote benen kwam het blauwe jurkje met stippen tot rust. Ze keek om zich heen, alsof ze zich bekeken voelde. Job verstopte zich achter het gordijn.

Hij was het niet zelf

Hij was het niet zelf, die jongen daar, de jongen die van de kade zijn bed maakte. Nee, Job stond op de brug toe te kijken hoe de ander zich langzaam en moeizaam uitkleedde tot op zijn onderbroek. En pogingen deed om te gaan liggen.

Massage en Monopoly

Niemand kon zo goed naar Job luisteren als Ger. Waar het verhaal ook heen ging, hoe absurd de associaties en verwikkelingen soms ook waren, Ger volgde op de voet. Tegen Ger aan lullen, was een warm bad.

Tralies

‘Als hij ooit naar zee gaat, breek ik zijn beide benen’, sprak zijn vader, die zelf gevaren had. Het dreigement werd uitgesproken boven de wieg die de rustplaats van het kind moest zijn, waar hij voortdurend probeerde uit te klimmen.

De benen nemen

Het beste was te gaan lopen. Hij kende de weg in het spinnenweb van secundaire wegen dat hier het Friese platteland bedekte, omdat hij er twee jaar lang met zijn brommer overheen had gescheurd.