Ik ervaar een spartelende entiteit in mij. Dat ben ik niet en ook weer wel. In het holst van de nacht slingert hij mijn lichaam in bed heen en weer alsof ik op het balkon van een rangerende trein zit.
Vanuit een diepere sereniteit kijk ik toe op dat worstelende wezen en ik voel de angst uit hem oprijzen, als stoom uit een zwetende hooiberg. Net onder de oppervlakte droom ik dromen van wegwezen, van verdwijnen, van dood. Waarna een nieuwe slingerronde volgt, een herhaald parcours over de wissels van het spoor.
Niets heeft enige substantie. Het is poef weg. Net als ik zelf natuurlijk. Ik ben een boom. Ik ben een blaffende hond. Ik ben een tak op de weg. Ik ben de wetering. Ik ben alles en ik ben niets. Poef weg. Ik loop hardop pratend over de weg, als een verwarde schizo. Wrang lachend. Ik zie alleen maar onwaarheid. Dingen die verdwijnen als een fata morgana in de woestijn. Dingen die de vrucht zijn van mijn wens ze te laten bestaan. Herinneringen die slechts flarden van emoties en gedachten zijn, gevoed door een geest die krampachtig op zoek is naar continuïteit in de tijd. Poef weg.
Misschien moet ik dat laten tatoeëren op mijn onderarm. Poef weg. Ik ben de pijn in mijn poten. Ik ben de brug in de verte. Ik ben de condensstrepen in de lucht en de vliegtuigen aan het zwerk en de mensen die erin zitten. Poef weg. De schapen in het weiland. De koeien die me stompzinnig aanstaren. De jongen op een hoge tractor. Als hij een meter naar links stuurt ben ik weg. Als ik de wetering in loop ben ik weg. Als mijn hart het begeeft, weg. Maar ook als ik gewoon door loop, ben ik weg. Ik zwaai nonchalant naar de jongen. Een herdershond slaat aan, aan de overkant van het water. Maar na een blaf houdt hij zijn bek. Ik ben weg.
Totdat ik in bed lig en door mijn eerste slaap heen ben. Geen weerstand. Dromen golven af en aan als geritsel tussen maïsstengels. Datgene in mij dat verdwijnt, spartelt in doodsnood. Alsjeblieft, geen ontsporing, als dat nog kan.
Lees ook Onweer, Tijd of maak een andere keuze.
©Jan Kloeze
April, 2016